De vorige keer dat ik hardliep, was ik onvrijwillig insecteneter geworden. Geen ontkomen aan: zomaar regelrecht in het keelgat. Hoe moet dat toch, hardlopen als vegetariër? Ademen door de neus leek geen optie, dan kreeg ik te weinig lucht. Er zat niets anders op dan te accepteren dat ik om te leven geen andere keus heb dan zo nu en dan per ongeluk een leven te nemen. Het ingeslikte vliegje leeft nu in mij voort.
Een beetje een flauwe smoes vond ik het wel. Het is weliswaar maar een onooglijk vliegje, maar op deze manier kun je al het leed dat we elkaar aandoen uiteindelijk wel recht praten.
Vandaag rende ik door de Horsten. Ik ontdekte dat het mogelijk was om in te ademen door de neus en uit te ademen door de mond. Een mooie oefening in mindfulness. En inderdaad: geen insecten gegeten deze keer. Maar ja, hoeveel kleine beestjes ik ondertussen volledig of (nog erger) gedeeltelijk vertrapt heb op de grond, ik zou het niet weten. Eigenlijk wil ik dat ook liever niet weten. Maar ik wil er ook niet voor weglopen. Misschien is dat nog wel het ergste, dat we het lijden dat we elkaar aandoen op deze wereld gewoon niet willen zien, dat we het negeren.
Vlak voor ik weer thuiskwam, vloog er een vliegje in mijn rechteroog. Alsof hij zijn leven gaf om me een beetje te plagen. Oké, boodschap begrepen. Ik geef het nu volmondig toe: Om te kunnen leven zal ik onontkoombaar leven nemen. En ik zie het volledig onder ogen.
harrietmarseille 